عينك خيلي بهش مياد.....تو اين ده ماه اوليني هاي زيادي از همسرم ديدم.
اولين بار بود كه اشكشو ديدم
اولين بار بود كه تن ذخمي از شكنجه هاشو ديدم
اولين بار بود كه ..........
بله اولين بار بود كه عينكو رو صورتش ديدم.
اين عكس مربوط به آخرين ملاقاتمون در خرداد ماهه كه بعد از اون مسعود عزيزم بيمار شده و فكر كنم يه اولين ديگه به اولين هاي قبلي اضافه مي شه ..... چهره پر از جوش هاي آبدار عزيز دلم
نمي دونم چطوري شده! شدت بيماريش چطوره،اصلا حالش چطوره
اينقدر مي دونم كه تو بيمارستان اوين!!! بستري شده و تحت مراقبته.متين كوچولوي خوشگلم هم مبتلا شده. چه اوضاعي دارم اين روزها....
خانواده كوچيك و مهربونم همه بيمارن و من تنها و درمانده ، هيچ كاري براشون از دستم بر نمياد. براي اينكه تو مسير خونه تا محل كار متين اذيت نشه پيش مادر مسعود گذاشتمش و من كه بدون نفس پسرم شبها خوابم نمي برد الان چهار شبه كه تنها و بي كس شدم.
تنها مونسم در نبود مسعود، اين سيد كوچولوي شيطون بود كه حالا اونم پيشم نيست. دارم دغ مي كنم.
دو روز از حال مسعود خبر نداشتم و وقتي امروز زنگ زد ...... نمي تونم حالمو تشريح كنم. از خوشحالي تو آسمون بودم يا از غم مريضيش تو اون واويلاي بي توجهي در قعر چاه !!!
اين هفته نمي تونم برم ملاقاتش، ولي دوست داشتم ببينم چهره پر جوشش چه شكلي شده!!!! مسعود همه شكليش برام بامزه و جذابه. از بس كه دوستش دارم.
دوري مسعود و متين داره منو مي كشه. واقعا نمي دونم اگر مي دونستم عاشق شدن اينهمه درد و سوز سينه داره باز هم آرزوي عاشق شدن مي كردم.نمي دونم. اما اينو مي دونم كه امتحان خدا هر چي سخت تر باشه بركات و آمرزشش هم بيشتره و رشدي كه به انسان مي ده عظيم تر. اگر خدا نبود چي كار مي كردم؟ با كي درد و دل مي كردم؟ به كي اميد مي بستم؟
صفا و صميميتي كه بين كمتر زوجي اين روزها پيدا مي شه، مي شه بين اكثر ما همسراني كه از هم اينطوري دور افتاديم پيدا كرد. نه به خاطر اينكه دور شديم. قبل از اين مشكلات عاشق بوديم و مبتلا شديم..... چون هر عشقي تا آزموده نشه كه عشق نيست. تا آتيشش شعله ور نشه كه عشق نيست.
مادر.... همسر..... ستون خونه.... تنها موندم.تنهاي تنها. شكر خدا
نگاهم به روزيه كه دوباره دستم تو دست متين باشه و دست متين تو دست پدرش و با هم به ديدار امام رضا(ع) بريم. آخ كه چقدر در حسرت يه زيارتم.
عينك خيلي بهش مياد.......
از بس كه دوستش دارم.......
